Monday, July 23, 2012

ચાલ્યો છે એ પળ

હતી કોઇ વાત એ પળ મા જે હસાવી ને ચાલ્યો ગયો,
બસ યાદો ની દાસ્તાન આપી ને ચાલ્યો ગયો,

રાહ જોવી છે એ પળ જો પાછો આવે ફરી ક્યાક,
તો ભેટીશુ એ પળ જેણે આપી ખુશી ની એક મુલાકાત ક્યાક.

પાછી ફરી ને નથી આવતો વીતી ગયેલ પળ પણ,
યાદ કરી ને જીવી જાણીયે છે તે વીતી ગયેલ પળ.

શુ હતી એ વાત મને આજ પણ યાદ છે,
કોઇક તો હતી ખુશી જેનો આજ પણ અહેસાસ છે.

રહે છે સદાય એ આશ જીવવા ની ફરી એ પળ,
રહે છે સદાય રાહ આવવાની તે વીતેલ પળ.. 

જીવ્યા હતા કોઇ ના માટે ક્યારેક કોઇ સમય મા,
જીવવુ છે હવે આપણા માટે હવે પછી ના સમય મા,


લાગી રહ્યુ છે દિલ મા એવુ કે આવશે એ પળ
કે જે બોલાવી રહ્યો છે મન ને વીતી ગયેલ પળ,

કશુ જ ન હોય તો ભલે જીંદગી બાકી છે ઘણી,
બોલાવીશુ એક સમયે તે વીતી ગયેલ પળ.

નથી હવે કોઇ ચીંતા બાકી છે હજી યુવાની,
ઘણી થશે ખુશી અંત સુધી આવશે સામેથી એ પળ  


                                                                                            -  અંકુર પટેલ






Wednesday, July 11, 2012

મને યાદ આવે છે.....



ધોધમાર વરસાદ મા ભીંજાતા ભીંજાતા
       બાળપણ મા કરેલા પાણી ના છબછબીયા યાદ આવે છે...

કોલેજો ના પગથીયા ચડતા ચડતા
          બાલમંદિર ના નાના નાના પગથીયા યાદ આવે છે...

કોલેજ મા બંક મારતી વખતે
શાળા એ ન જવાની જીદ યાદ આવે છે....

કોલેજો મા નોટ્સ બનાવતા બનાવતા
બાળપણ નુ લેશન યાદ આવે છે...

કેન્ટીન મા નાસ્તૉ કરતા કરતા
શાળા મા લઇ જતો નાસ્તા નો ડબો યાદ આવે છે....

મોર્ડન જીન્સ ટી-શર્ટ પહેરતા પહેરતા
       બાળપણ ના સ્કૂલ યુનિફોર્મ યાદ આવે છે .....

મિત્રો સાથે હસતા હસતા કલાસરૂમ મા જતા જતા
શાળામા મુકવા આવેલ મમ્મી ને રડતા રડતા ટાટા કહેવાનુ યાદ આવે છે...

બાયનરી,ડેસીમલ,હેક્ઝા,ઓક્ટલ ની ગણતરી મા
બાળપણ ના એકડા યાદ આવે છે...

વિદેશી કંપનીઓ ના પિઝા,બર્ગર ખાતા ખતા
બાળપણ મા ખાધેલા પફ,ચોકલેટો અને આઇસક્રીમ યાદ આવે છે....

થન્સઅપ,કોકાકોલા,સ્પ્રાઇટ પીતા પીતા
બાળપણ ની ૧રૂ. વાળી પેપ્સીકોલા યાદ આવે છે...

કોમ્પ્યુટર મા ગેમ રમતા રમતા
બાળપણ ની રમેલી વિડીયો ગેમ યાદ આવે છે...


મોબઈલ,લેપટોપ ની વાતો કરવામા
બાળપણ મા કરેલી રીમોટ વાળી ગાડીઓ ની વાત યાદ આવે છે..


મિત્રો સાથે બાઈકો લઈ ને ફરવા જતા જતા
બાળપણ મા મિત્રો સાથે ફેરવેલી સાઈકલ યાદ આવે છે...


રાત્રે બેડશીટ પર સુતા સુતા
ઘોડીયા મા સુતેલા પળ યાદ આવે છે...


વેકેશન મા ફરવા જતા જતા
મામા ના ઘરે વીતાવેલ પળ યાદ આવે છે...


ઓફિસ ચેર મા જુલતા જુલતા
બાળપણ ના હીંચકા યાદ આવે છે..


મોર્ડન હાઈટેક જમાના મા
બાળપણ ની શાન્તી વાળુ જીવન યાદ આવે છે..


બાળપણ નુ સ્મરણ મને થાય છે
મને બાળપણ યાદ આવે છે.....

                                                    - અંકુર પટેલ









Wednesday, July 4, 2012

ગુજરાતી છીએ ભાઇ..!!


       વધેલા શરીરવાળા ગુજરાતીઓ માટે કસરત એટલે જમ્યા પછી પાનના ગલ્લા સુધી ચાલતાં જવું તે. મોઢામાં પાન કે મસાલો દબાવી કલાકો સુધી વિષયવિહીન ચર્ચાઓ કરવામાં ગુજરાતીઓની માસ્ટરી છે. પાનના ગલ્લા અને ચાની કીટલીઓ એ ગુજરાતીઓ માટે વૈચારિક આદાન-પ્રદાન માટેના આદર્શ સ્થાનકો છે. સાચો સમાજવાદ આ બે જગ્યાઓએ જ જોવા મળે છે. અહીંયા ગાડી, સ્કૂટરવાળા સાથે જ મજૂર પણ ઊભો રહી ચા પીતો હોય છે. (આ વાત પર બે કટિંગ ચા થઈ જાય, હોં ભઈ!)
         
      દરેક ગુજરાતી મા-બાપને તેમના સંતાનોને ડોક્ટર, એન્જિનિયર કે સી.એ. બનાવવામાં જ રસ હોય છે. સંતાનોની કરિયર મા-બાપ જ નક્કી કરે છે. કોઈ ગુજરાતી મા-બાપને એવું કહેતા સાંભળ્યા નથી કે ‘મારે મારા દીકરાને કલાકાર બનાવવો છે, મારે મારી દીકરીને ચિત્રકાર બનાવવી છે, મારો દીકરો ફોજમાં જશે, મારી દીકરીને એથ્લિટ બનાવવી છે, મારા દીકરાને ફેલ્પ્સ જેવો તરવૈયો બનાવવો છે.’ (નાટક-ચેટક, કવિતા, સાહિત્ય-લેખનના રવાડે ચઢેલા છોકરાંવને તો આઉટલાઈનના કહેવાય છે, હોં ભઈ !)

                  રૂપિયા કમાવા સિવાય બીજો કોઈ પણ શોખ ન ધરાવતા ગુજરાતીઓનો એક શોખ ખૂબ જાણીતો છે રજાઓમાં ફરવા જવાનો અને તે પણ સાથે ખૂબ બધા નાસ્તા લઈને. જ્યારે અને જ્યાં પણ ફરવા જઈએ ત્યારે ડબ્બાઓના ડબ્બા ભરીને સેવમમરા, ઢેબરાં,ગાંઠિયાં, પૂરીઓ, અથાણાં સાથે લઈને નીકળીએ છીએ. ઘર બદલ્યું હોય એટલો બધો સામાન લઈ ટ્રેનમાં ખડકાઈએ છીએ અને ટ્રેન ઉપડે કે પંદર જ મિનિટમાં રાડારાડી કરતાં નાસ્તાઓ ઝાપટવા મંડીએ છીએ અને ઢોળવા મંડીએ છીએ. ગુજરાતીઓના ફરવાના શોખના કારણે પરદેશની ટૂરમાં ગુજરાતી થાળી મળતી થઈ ગઈ છે. જો ગુજરાતીઓ ફરવાનું બંધ કરી દે તો બધી જ ટ્રાવેલ્સ એજન્સીઓ અને પેકેજ ટૂર, કપલ ટૂરવાળાઓનું ઉઠમણું થઈ જાય. (આપણે ફરવાની સાથે ફરવાની સલાહ આપવાના પણ શોખીન છીએ. નવસારી સુધી પણ નહીં ગયેલો માણસ નૈનિતાલ કેવી રીતે જવું તેની સલાહ આપી શકે, હોં ભઈ!)

                        ગુજરાતીઓના લેટેસ્ટ બે શોખ. એક – ટુ વ્હીલર અને બીજો – મોબાઈલ. જગતમાં સૌથી વધારે ટુ વ્હીલર ગુજરાતમાં ફરે છે. આપણું ચાલે એક રૂમમાંથી બીજા રૂમમાં જવા માટે પણ ટુ-વ્હીલર વાપરીએ. પહેલાના જમાનામાં એવું કહેવાતું તું કે ‘દેવું કરીને પણ ઘી પીવું.’ હવે એવું કહેવાય છે કે ‘દેવું કરીને પણ બાઈક લેવું.’ ગુજરાતીઓના ‘દિલની સૌથી નજીક’ જો કોઈ હોય તો તે છે મોબાઈલ (કેમકે આપણે મોબાઈલને હંમેશાં શર્ટના ઉપલાં ખિસ્સામાં જ રાખીએ છીએ.) જાત-જાતના મોબાઈલ, ભાતભાતની રિંગટોનનો આપણને જબરજસ્ત ક્રેઝ છે. મોબાઈલની સૌથી વધુ સ્કિમ આપણા ગુજરાતમાં જ છે અને તેનો સૌથી વધુ લાભ પણ ગુજરાતીઓ ઉઠાવે છે. જો સ્કિમમાં ‘ફ્રી’ લખ્યું તો તો ‘ખ…લ્લા…સ’. રાત્રે દસથી સવારે છ, ‘મોબાઈલથી મોબાઈલ ફ્રી’ એવી સ્કિમ જાહેર થાય એટલે ગુજરાતીઓ મચી જ પડે.. બાજુ-બાજુમાં બેઠા હોય તો પણ મોબાઈલથી મોબાઈલ વાતો કરે ! (હે…લો…, અને જ્યારે બિલ આવે ત્યારે કંપનીવાળા જોડે સૌથી વધુ બબાલ પણ આપણે જ કરીએ છીએ, હોં ભઈ !)

                     ગુજરાતીઓની સ્વભાવગત ખાસિયત પણ અનોખી છે. આપણે એવર ઓપ્ટિમિસ્ટ એટલે કે સદાય આશાવાદી માણસો છીએ. શેરબજાર ક…ડ…ડ…ડ…ભૂ…સ…કરતું તૂટે તો પણ આપણે આશા રાખીએ છીએ કે ‘કશો વાંધો નહીં, કાલે બજાર ઉપર આવી જ જશે.’ આ સાથે આપણે ગુજરાતીઓ એટલા જ ખમીરવંતા પણ છીએ. ભૂકંપ આવે, પૂર આવે કે બોમ્બ બ્લાસ્ટ થાય, આપણે ત્યાં બીજા દિવસથી તો બધું રાબેતા મુજબ….
.
                      ગુજરાતીઓની એક સૌથી મોટી ખાસિયત, ખૂબી, વિશેષતા, વિલક્ષણતા એ છે કે આપણે ગુજરાતીઓ ક્યારેય પણ કોઈનાથી ઈમ્પ્રેસ થતા નથી. સાદા શબ્દોમાં કહીએ તો આપણે ક્યારેય કોઈથી ઘીસ ખાતા નથી. ગમે તેવો મોટો ચમરબંધી હોય પણ આપણે તેનાથી અંજાઈ જતા થી. ‘એ લાટસા’બ હોય તો એના ઘેર, મારે શું ?’ આવી તાસીર જ આપણને ‘જીદ કરી દુનિયા બદલવાની’ શક્તિ આપે છે અને તેના લીધે જ ગુજરાતની ધરતી પર ગાંધીજી, સરદાર અને ધીરુભાઈ જેવી હસ્તીઓ પાકી છે. (શું કહો છો, બરાબરને ભઈ?)હાચુ કઉં તો મને તો ઍક ગુજરાતી હોવાનો બહું ગર્વ છે, તમને છે?જો હા તો, ઍક સાચા ગુજરાતી તરીકે તમે પણ આપણી આ ‘ગુજરાતી ગૌરવ ગાથા’ ને આગળ ધપાવો.
                                                                                                       
                                                                                                - જલ્સા કરો ને જેન્તિલાલ.